ดอกเบี้ยเป็นค่าตอบแทนในการทำสัญญากู้ยืมเงินที่ผู้กู้ได้ตกลงจะให้แก่ผู้ให้กู้เพื่อเป็นการตอบแทนในการที่ผู้ให้กู้ได้ให้กู้ยืมเงิน ซึ่งดอกเบี้ยนั้น กฎหมายไม่ได้กำหนดว่าจะต้องเป็นเงินเสมอไป จึงอาจจะเป็นข้าวสาร น้ำตาล เกลือ หรือสิ่งของตามที่คู่สัญญาตกลงกัน แต่โดยทั่วไปแล้วการคิดดอกเบี้ยมักจะเป็นเงินตรา และด้วยเหตุที่ในการทำสัญญากู้ยืมเงินโดยเฉพาะการกู้เงินนอกระบบ ผู้กู้ส่วนใหญ่จะอยู่ในฐานะที่เสียเปรียบผู้ให้กู้โดยผู้ให้กู้อาจจะกำหนดเงื่อนไขในสัญญากู้อันเป็นการเอาเปรียบผู้กู้ได้ และเนื่องจากผู้กู้มีความต้องการที่จะได้เงินกู้จึงต้องตกอยู่ในสภาวะที่ต้องยอมจำนนต่อเงื่อนไขที่ผู้ให้กูได้กำหนดขึ้นมา โดยเฉพาะในเรื่องอัตราดอกเบี้ยที่ผู้ให้กู้อาจจะกำหนดไว้เป็นจำนวนที่สูงมาก จนสุดท้ายเกิดกรณีที่ผู้ก็ไม่สามารถที่จะชำระหนี้เงินต้นและดอกเบี้ยได้ซึ่งอาจจะนำไปสู่การทวงหนี้ที่ไม่เป็นธรรรม ข่มขู่และใช้กำลังบังคับตามมา

ด้วยเหตุผลจากสภาพปัญหาดังกล่าว หน่วยงานภาครัฐจึงได้มีการออกมาตรการทางกฎหมายเพื่อเป็นการควบคุมดูแลไม่ให้เกิดการเอารัดเอาเปรียบกัน โดยในเรื่องการกำหนดอัตราดอกเบี้ยในสัญญากู้ คือ พระราชบัญญัติห้ามเรียก ดอกเบี้ยเกินอัตรา พุทธศักราช 2475 แต่ต่อมาพระราชบัญญัติดังกล่าวได้ถูกยกเลิกไป โดยมีพระราชบัญญัติ ห้ามเรียกดอกเบี้ยเกินอัตรา พ.ศ. 2560 ขึ้นมาใช้บังคับแทน